طباطبایی چه گفته است؟ وی می­گوید اگه آموزش زبان فارسی را استبداد و اجبار فرض کینم با حذف آن و اجبار آموزش ترکی از استبداری به استبداد دیگر افتاده­ایم. گذشته از اینکه فارسی، زبان رسمی و علمی کشور است. همچنین بعد از رهایی از رواج واژه­های فارسی در ترکی به رواج واژه­های روسی و انگلیسی گرفتار می­شویم. وی با تحسین فرهنگ زبان فارسی، آن را فرصتی فرهنگی برای استفاده آذری­ها می­داند؛ البته قبول دارم که در کم مایگی فرهنگی زبان ترکی اغراق و بی انصافی می­کند. اما آیا این اظهارات و مخالفت صریح با عقاید تجزیه طلبانه، عقاید ناصوابی است و مستحق عقاب؟ به نظرم آنچه موجب ناراحتی همشهریان آذری­ام شده لحن تند و تیز طباطبایی است که همیشه بلای جانش بوده و البته ایراد واردی به او است.

او که خود یک تبریزی اصیل است توصیه می­کند به جای اینکه به طرف جمهوری آذربایجان غش کنید، به دامان ایران بیافتید که اشتراک­های فرهنگی بسیاری دارد و البته بسیار غنی­تر و مفیدتر از جمهوری آذربایجان است. طباطبایی پان ترکیسم را ملغمه­ای از بی­سوادی و بی­شعوری می­داند که این حرف موجب خشم پان ترکسیت­ها شده است. به قول مولوی: «تو کژ نشین و راست گوی» آیا بسیاری از حرف­های پان ترکیست­ها اینگونه نیست؟ ادعای آذری بودن زرتشت و حضرت ابالفضل و  ابن سینا اگر بی­شعوری و بی­سوادی نیست، پس چیست؟

من نیز مانند هر آذربایجانی دیگر به سرزمین مادری­ام مهر می­ورزم و فرهنگ و زبان و مردمان آذربایجان را از صمیم قلب دوست دارم؛ اما فکر جدایی طلبانه آذربایجان را خنده­دار می­دانم که به نفع هیچ کس نیست. البته هرجا ظلم، تبعیض یا توهینی روی داد، اعتراض حق و وظیفه­ی حتمی است؛ اما برای رسیدن به هر هدفی باید راهی را انتخاب کرد که سریع­تر و سالم­تر ما را به مقصد برساند نه اینکه با سر و دستی شکسته، در میانه­ی راه زمین­گیر شویم.

تحقیر و توهین به اقوام و زبان­ها از طرف هر کس باشد، نشانه­ی حقارت و سطح فکری کودکانه­ی وی است. اما ما آذری­ها نیز برای نشان دادن غنای فرهنگی، جایگاه واقعی آذریابجان و داشته­های ارزشمند خود، راهی جز علم و اندیشه و پژوهش، نداریم. هیاهو، تاریخ سازی، اظهارات غیر علمی و ارتباط غیرقانونی با کشورهای بیگانه جز تشدید فضای امنیتی و شنیده نشدن اعتراض­ها و حرف­های حق، نتیجه­ی دیگری نخواهد داشت.